Skýrsla sem Fjármálaeftirlitið vinnur að í tengslum við sölu ríkisins á 22,5% hlut ríkisins í Íslandsbanka mun líklega varpa ljósi á marga þætti málsins sem varða söluferlið og framkvæmd þess en mun ekki varpa ljósi á þátt Fjármálaráðuneytisins eða Bjarna Benediktssonar fjármálaráðherra í málinu. Þá liggur fyrir að íslenskir lífeyrissjóðir keyptu hluti í bankanum af skammtímafjárfestum nokkrum dögum eftir söluna á uppsprengdu verði. Þetta var meðal þess sem fram kom í máli Kristrúnar Frostadóttur þingmanns og formanns Samfylkingarinnar í síðdegisútvarpinu í dag en hún var gestur Arnþrúðar Karlsdóttur.
Kristrún segir að hún búist við að skýrsla Fjármálaeftirlitisins sem sé mikilvæg verði yfirgripsmikil og taki á mörgum þáttum málsins sem varða aðgerðir söluráðgjafanna, markaðsaðila, miðlara, Íslandsbanka sjálfs og möguleg kaup starfsmanna bankans á hlutum í honum, en úttekt eftirlitsins nær hins vegar ekki til Fjármálaráðuneytisins né Bjarna Benediktssonar fjármálaráðherra.
Hún segir ljóst að Bjarni beri ábyrgð í málinu, hann sitji sem ráðherra og hafi völd og umboð og beri þess vegna ákveðna ábyrgð.
Arnþrúður benti á að birtingarmyndin sem almenningur hafi af málinu sé sú að Bjarni hafi verið fjarri þegar kemur að málinu og það sé eins og hann hafi ekki fengið upplýsingar í málinu, viti lítið um það og margt komi honum á óvart og það sé einnig eins og Fjármálaráðuneytið sjálft hafi verið fjarri í málinu. Kristrún segist aðspurð um hvort sú staða sé eðlileg að ríkisstjórnin beiti fyrir sig nú að söluferlið hafi allt átt að vera í armslengd frá ráðherranum.
Kristrún segir að Bankasýslan hafi á sínum tíma verið sett upp til þess að halda utan um söluferli eins og það sem um ræðir og um Bankasýsluna gildi sérstök lög en hins vegar gildi einnig sérstök lög um sölu á fjármálafyrirtækjum, það þýði að fjármálaráðherra sé ekki inni í öllum atriðum og ákvörðunum sölunnar en hann engu að síður taki ákvörðun um hvort það eigi að selja og svo sé það að lokum ráðherra sem samþykki svo þau tilboð sem berast út frá rökstuddu mati.
Nú sé komið fram að ráðherra hafi fengið ófullnægjandi mat til þess að taka ákvörðun um söluna og hægt sé að gagnrýna Bankasýsluna fyrir að hafa ekki staðið sig í því en Bjarni hafi heldur ekki spurt nauðsynlegra spurninga þegar matið og verðlagninguna barst honum eins og spurningar um hvernig niðurstaða um verðlagningu var fengin og á hvaða forsendum og að spyrjast fyrir um hvort það hafi verið eðlilegt að erlendir aðilar hafi verið látnir ráða verðinu sem virðist hafa verið raunin.
Kristrún bendir á að þessir erlendu aðilar hafi ekki verið langtíma fjárfestar eins og fyrst hafi verið lagt upp með að væru ákjósanlegir kaupendur heldur hafi þetta verið aðilar sem aðeins nokkrum dögum eftir söluna seldu sinn hlut aftur og græddu formúgu á því. Þessir aðilar hafi ákveðið að halda verðinu í 117 á hlut á meðan fjöldi innlendra fjárfesta, meðal annars langtíma fjárfestar hafi verið tilbúnir til þess að borga hærra verð. Þessir langtíma fjárfestar, þar á meðal lífeyrissjóðir enduðu á því að kaupa bréfin af þessum erlendu fjárfestum nokkrum dögum eftir söluna á mun hærra verði og þannig er þjóðin að borga fyrir þennan snúning.